4 "broken poetry"

hayatıma girişiyle beni nefessiz bırakan.. ne kadar anlamsız kaldım onun yanında.
yanında olmak bile anlamlandıramadı beni.
masmavi pasparlak, karamel gibi. korkularıyla ve çelişkileriyle.
sessiz uyanışıyla keskin gürültüsüyle. pırılpırıl inanışıyla , sert çıkışlarıyla. içimde yeniden piyano çalmak içimde yeniden müzikler. bi gökyüzü gibi ve uzanan çayırlar. o çayırlar hep ordalarmışda ben bilmiyormuşum meğer. nerelere uzanabilirmişim, ben ve düşlerim.
ne olmayacaklara inanabilirmiş insan küçük bir sürpriz arkası. ne olmayacaklar oldurulabilirmiş.
kalbim kırpıktı bir kaç zaman öncesine kadar. yalnız ve ıssızdım kendimce. ama şimdi. nasılda kış gelmesi yeni bir yıl yeni başlangıçlar. en sevdiğim mevsimime veda ederken ben. bana yeniden ben olduğumu hatırlattı farkında bile olmadan. nasıl bir güç bu! nasıl bir inanç... adam farkında bile değilsin sen.. ne yazık. ve dostlar sanıyorsunuzki aşığım ben ona. ama aşk diil bu.
daha canlı daha renkli ve gürültülü.. kafamda davul çalıyor şimdi. birşeyler öğretecek belki bana daha. sonra o hayatına devam edecek. bende.
bir uyku..
bir uyanış..
bir ayrılık.
bir korku.
tek bir öpücük.
karamel gibi
şiirimin kırılma noktası.
siz kış geliyor sanıyorsunuz.
benim içimde ne baharlar war....